Jak dodawać końcówkę -ing do czasowników?

Tak, na to też są zasady w języku angielskim. Zaraz wszystkie je wymienię, ale wpierw zaznaczę, że chciałabym, aby ta lista była dla ciebie bardziej ciekawostką, po prostu zobacz sobie jakie są w ogóle możliwości dodawania "-ing" do czasownika.

Natomiast najlepszym sposobem, żeby to wszystko ogarnąć i zapamiętać są niestety, bądź stety, zadanka, do których również cię tutaj zaproszę, ale to troszkę później.👌

Zasady dodawania końcówki -ing do czasowników w języku angielskim

Na szczęście, w przeważającej większości dodajesz -ing do czasownika, bez żadnych zmian, np.:

• work -> working
• play -> playing
• go -> going

Jeśli czasownik kończy się na literkę -e, usuwamy ją i dodajemy -ing, np.:

• make -> making
• write -> writing
• drive -> driving

Wyjątek: jeśli czasownik kończy się na -ee, -ye lub -oe, dodajemy -ing bez zmian:

• see -> seeing
• agree -> agreeing
• dye -> dyeing

Tutaj zamieniamy nasza końcówkę -ie na -y i dopiero dodajemy -ing, np.:

• die -> dying
• lie -> lying

Tutaj, w brytyjskim angielskim, sprawa wygląda luźno: kiedy czasownik kończy się na literkę -l, zawsze podwajamy tą "elkę", zanim dodamy -ing, np.:

• travel -> travelling
• cancel -> cancelling

To teraz gorsza strona medalu: w amerykańskim angielskim literkę -l podwajamy, tylko kiedy akcent pada na ostatnią sylabę. Mam nadzieję, że pamiętasz co to sylaby: dzielisz sobie słówko na części i klaszczesz mówiąc te części na głos. Też się to tak u ciebie robiło w szkole?😄

Oczywiście już ci pomagam zobaczyć różnicę:

• TRA-vel - słowo to ma dwie sylaby, akcent pada na pierwszą, czyli mówiąc to słowo na głos, większy nacisk kładziesz na "tra", niż "vel". Albo inaczej: "vel" jest cichsze niż "tra". Dlatego w amerykańskim nie podwoimy "l" dodając -ing, czyli będzie po prostu: traveling.
• in-STAL - tutaj głośniej wybrzmiewa druga sylaba, czyli "stal", dlatego i w brytyjskim i w amerykańskim podwoimy "l", chcąc dodać -ing, czyli będzie: installing.

Jeśli uważasz, że w punkcie 4 było grubo, to patrz teraz hehe.

Czasowniki jednosylabowe to takie, gdzie klaszczesz raz na całe słowo, np. RUN. Nie da się tego podzielić na kilka części, mam nadzieję, że to czujesz.

Jeśli masz taki czasownik i dwie ostatnie literki to najpierw samogłoska, czyli któraś z tych literek: a,e,i,o,u, a potem spółgłoska, czyli cała reszta, to musisz podwoić spółgłoskę i dopiero dodać -ing, np.:

• run -> running (tutaj samogłoska to -u, natomiast spółgłoska to -n i to ją podwajamy przed dodaniem -ing)
• sit -> sitting (samogłoska to -i, spółgłoska to -t)
• swim -> swimming (samogłoska to -i, spółgłoska to -m)

Kumasz? No, to teraz wyjątek: jeśli przed spółgłoską są dwie samogłoski, to nie podwajamy tej spółgłoski, np.:

• keep -> keeping (samogłoski to -e, spółgłoska to -p)
• read -> reading (samogłoski to -e oraz -a, spółgłoska to -d)

Ok, to chyba najgorsza część, bo tutaj już troszkę bardziej trzeba ogarniać wymowę i w brytyjskim i w amerykańskim. Zasada podobna jak w punkcie 4 dla amerykańskiego. Czyli jeśli czasownik ma kilka sylab i akcent pada na ostatnią, to musisz podwoić ostatnią literkę i dopiero dodać -ing, np:

• be-GIN -> beginning
• pre-FER -> preferring

Jeśli akcent nie pada na ostatnią sylabę, to nic nie podwajamy:

• VI-sit -> visiting
• OF-fer -> offering

Jeśli nie czujesz się pewnie w wymowie, akcentach i sylabach można to obejść: wystarczy, że przerobisz odpowiednio dużo ćwiczeń, żeby wyrobić w sobie pewien rodzaj intuicji.🔮 Wtedy po prostu będziesz czuć, kiedy wypada podwoić ostatnią literkę, zanim dodasz -ing.

Tak więc zapraszam do zadanek, kuj żelazo póki gorące!🔥